Μετά την ανάβαση στον Ολυμπο μου ήρθε η όρεξη να γράψω μια ιστοριούλα φανταστική, που θα μπερδεύει πραγματικότητα με φαντασία, η πραγματικότητα περνάει από ένα μαγικό φίλτρο και βουαλά! Όσοι έχουν κάνει τη διαδρομή θα καταλάβουν και μερικές αναφορές. Πάντως πιστεύω ότι βγήκε πολύ αστείο και κάθε φορά που το διαβάζω χαμογελάω(και γελάω ΠΟΛΥ επισης).
O καυτός ήλιος εκπέμπει θερμότητα και κάτι μυστήριο κινείται στον αέρα. Το μωβ φτερό που γράφω στάζει αίμα. Η αποστολή στο Λιτόχωρο ολοκληρώθηκε επιτυχώς χωρίς ιδιαίτερες απώλειες και άμαχο πληθυσμό. Κατακτήσαμε τον Όλυμπο και εναγκαλιαστήκαμε με γοργό ρυθμό. Την πρώτη μέρα της αποστολής το χλωμό πέπλο του Ποσειδώνα αιωρούνταν γύρω μας με σκοπό να μας θολώσει τα μάτια με νεφέλες και παγίδες. Δεν βλέπαμε μακρύτερα από τα 10 μέτρα αλλά δεν πτοηθήκαμε. Συνεχίσαμε το δρόμο μας, αφήνοντας πίσω μας τον εκδικητικό θεό. Οι εγωιστικές του ορέξεις θα κουράζονταν κάποια στιγμή.
Έξι σύντροφοι ήμασταν και περπατούσαμε στη σειρά με επιφυλακή γιατί δεν ξέραμε πόσο κοντά θα μπορούσε να είναι ο εχθρός. Γύρω μας τοπία εκπληκτικής ομορφιάς και σαγήνης εκτυλίσσονταν σε ένα ομιχλώδες παρασκήνιο. Τα μάτια γουρλωμένα και η θέληση σκληρη, να μην ενδώσει στις απόκοσμες ομορφιές και ξεφύγει από το στόχο της. Ο γραφιάς-ιστορικός μας δεν ήταν σε σωματική φόρμα και πήγαινε με αργότερο ρυθμό που έπρεπε να ακολουθήσουμε. Όμως ήταν απαραίτητος για την αποστολή αν θέλαμε να αναγνωρίσουμε το αρχαίο κειμήλιο που στοίχειωνε τον Όλυμπο εδώ και αιώνες. Ένας άλλος μισθοφόρος της συντροφιάς που προσλάβαμε για προστασία ήταν μάλλον των επιδόσεων και όχι της αντοχής. Ο αρχηγός της ομάδας , ένας ντόπιος της περιοχής, ήξερε καλά τα κρυμμένα μυστικά των τοπίων γύρω μςα και μας καθοδηγούσε με ασφάλεια. Το αποφασιστικό του βλέμμα που αγνάντευε τον ορίζοντα με σαγήνευε αλλά έπρεπε να συγκεντρωθώ στην αποστολή μου. Η έμπιστη μου μάγισσα που κάλεσα στο όλο εγχείρημα θα βοηθούσε στην διαλεύκανση των μαγικών υποθεσεων. Πολλές φορές θα έβγαιναν άγνωστες απόκοσμες λέξεις απ' το στόμα της πιθανόν προστατευτικά ξόρκια. Τη συντροφιά συμπλήρωνε ένας απλός ιπποκόμος (.....λογοκρίνω τον ευατό μου) Τέλος εγώ θα αναλάμβανα τη σημαντική αποστολή ενός απλού και ταπεινού μεταφορέα. Θα μετέφερα το ιερό μυστικό, την "ιερή λέξη" του Ολύμπου, αφού την κατακτούσα από τα ανέμια και τα ανεμοστοιχειά στην κορυφή του θρόνου του Δία. Η όλη κατάκτηση ήταν ένα μυστήριο για μένα, ήταν κάτι που έπρεπε να το βρω μέσα μου.
Στόχος το πανδοχείο στην άκρη της κοιλάδας των Μουσών, εκπληκτικά σαγηνευτικά πλάσματα, πανεύκολο να σε παραπλανήσουν και να σε μπλέξουν στο σκοτεινό πέπλο τους για πάντα! (μου χαχαχα) Πετούσαν σαν αιθερικά πλάσματα πάνω απ' την κοιλάδα λυγίζοντας και την πιο αλύγιστη θέληση! Πανέμορφα και πανούργα πλάσματα με ρεύματα λευκής και μαύρης μαγείας ταυτόχρονα, όπως επιβεβαίωσε και αργότερα η μάγισσα. Το πανδοχείο ήταν άγνωστη περιοχή για τους κοινούς θνητούς, και μόνο μέλη της κάστας ή άτομα που είχαν χρυσοστεφανωθεί με ένα σκοπό ιερό θα αξιώνονταν να το αντικρίσουν. Το ίδιο και οι ευλογημένοι καβαλάρηδες ή αλλιώς φύλακες του βουνού που διάλεξαν την αθανασία με τίμημα την αιώνια προστασία. Δεν τους βλέπαμε αλλά καμιά φορά νιώθαμε την παρουσία τους σαν μια ζεστασιά μέσα μας ή σαν μια περίεργη ακτινοβολία που γινόταν ένα με τη φύση.
Το πρώτο μέρος της διαδρομής ήταν ένας λόφος που έπλεκε τα σταυροδρόμια του σε υφαντό περίτεχνο με κλωστές ανήσυχα δέντρα και αεικίνητους θάμνους. Ευθύς μαγευτήκαμε από τη ζωντάνια της φύσης σ' εκείνο το σημείο ενώ εγώ παράλληλα κοιτούσα με κρυφό θαυμασμό τις δροσοσταλίδες στην κόμη του οδηγού με το αγέρωχο περπάτημα. Παρ' όλη την ομορφιά της φύσης, ξέραμε όλοι καταβάθος ότι ήμασταν σε δυσμένεια. Παράξενα βλέμματα, παρασιτικά, παρακολουθούσαν από τις πιο σκιερές και υγρές περιοχές του δάσους. Σατανικά πλάσμα που είχαν έρθει από το πάτο της αβύσσου δεν σταματούσαν να στοιχειώνουν σκέψη μας και να γεμίζουν με ένταση καταστροφική τη συντροφιά. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά όλοι γνωρίζαμε και κατανοήσαμε πως ο ξιπασμένος Ποσειδώνας, που μισούσε τους δικαιούχους του ιερού Ολύμπου είχε φυσήξει παγωμένο αέρα, φορτισμένο με κακία για να δυσκολέψει τη διαδρομή μας. Δεν είχε μείνει όμως μόνο σε αυτο! Μαυρα σύννεφα, θεόσταλτα, μας τύλιξαν, γεμίζοντας φόβο και ανασφάλεια τη διαδρομή μας. Αυτή η κακεντρεχής ομίχλη που θόλωνε τον ορίζοντά και, ρίζωνε στα σωθικά μας θολώνοντας και το μυαλό μας επίσης. Ήταν σαν την ίδια την πύλη του Πανδαιμόνιουμ, που έμπλεκε χέρια με την ομίχλη και χόρευε αποκοσμους χορούς.
Ετικέτες ιστορίες, Λιτόχωρο, Όλυμπος
