Φθηνά εισιτήρια με Malev, μια μεταλ συναυλία για αφορμή και πάμε Ουγγαρία για μια εβδομάδα. Αρχικές γνώσεις για τη χώρα : η Ουγγαρέζα (σαλατα), πρώην ανατολικό μπλοκ και... αυτα! Προορισμός: Βουδαπέστη! Μετά τον πυρετό της εξεταστικής ήταν το κατάλληλο διάλειμμα. Δυστυχώς ο καιρός δεν προβλεπόταν καλός αλλά δεν μας πτόησε, έσφιξε και το δερματάκι. Και γω περίμενα κάτι παραπάνω τέλη Φλεβάρη αλλά... -4 οι βαθμοί!
Φθάνοντας στη Βουδαπέστη εγκατασταθήκαμε με couchsurfing σε έναν Ούγγρο στην περιοχή του κάστρου. Θα μέναμε εκεί 4 μέρες και ο φίλος μας Gabor φρόντισε να μας πάει μια νυχτερινή βόλτα στο παλάτι, πιο μεγαλόπρεπο απο ποτέ! Το παλάτι το βράδυ μας φάνηκε πολύ ατμοσφαιρικό, πολύ spooky, πολύ σκοτεινοπαραμυθένιο και φυσικά δεν υπήρχε ψυχή. Θα το πρότεινα για ρομαντικό περίπατο. Την άλλη μέρα με φως και φωτογραφική είχε άλλη όψη, πιο τουριστική θαρρείς... Ορδές από τουρίστες, ασιάτες, ευρωπαίους και όλα τα συστατικά μιας κοσμοπολίτικης σούπας. Δυστυχώς είχε συννεφιά και οι φωτογραφίες μπορεί να σας φανούν μουντές, αλλά πιστέψτε με, το αδικούν.
 |
| Castle District |
Το παλάτι είχε τρία μουσεία, απο τα οποία επιλέξαμε να πάμε μονο στην πινακοθήκη γιατί δεν είμαστε μουσειολάτρεις. Στην περιοχή του κάστρου(η castle district οπως το λενε) σας προτείνω να δοκιμάσετε κρασί στο κελάρι, αν είστε γευσιγνώστες και να πάτε στο λαβύρινθο που εκτείνεται στην περιοχή κάτω από το κάστρο. Οι γεμάτοι υγρασία διάδρομοι και οι δαυλοί στους τοίχους τους είναι απόλυτα σαγηνευτικοί και μετανιώνω που δεν είχα το χρόνο να μπω πιο μέσα.
Η Ουγγαρία έχει πονεμένη ιστορία (θα μου πείτε και ποιος δεν έχει) και αυτό ξεχώριζε και έδινε το μουντό στίγμα του. Κάθε κατακτητής και από μια πινελιά. Αυστριακοί , Οθωμανοί, Κουμουνισμός, είναι μια χώρα που δεν έχει κανέναν σύμμαχο γύρω της και πέρασε από πολλούς πολέμους. Είναι μια χώρα πιο φτωχή και από την Ελλάδα, άλλο ένα θύμα του ΔΝΤ όπως θα ξέρετε οι περισσότεροι. Εκδημοκρατίστηκε μόλις πριν 20 χρόνια, μετά τον κουμουνισμό και ο βασικός μισθός είναι 300 ευρώ. Αλλά θα αφήσω τα ιστορικά τώρα και θα συνεχίσω τη διήγησή μου. Γιατί δεν έχει μόνο το παρελθόν της να επιδείξει αλλά και την όμορφη παράδοσή της, την παραδοσιακή μουσική με τα βιολιά της, ή οποία έχει και πολλά κοινά ρυθμικά στοιχεία με την ελληνική.
Η περιοχή του κάστρου μπορεί να προσφέρει υπέροχη θέα προς τον Δούναβη, αρκεί να σας κάνει καλύτερο καιρό από ότι σε μας. Αλλά ακόμα και έτσι όμορφα είναι. Γύρω από το Δούναβη είναι κτισμένα τα περισσότερα ιστορικά και μεγαλοπρεπή κτίρια της πόλης, οπότε ατενίζοντας τις όχθες του, βλέπεις μια σύνοψη αυτού. Ο αετός που βλέπετε στην φωτογραφία αριστερά είναι σύμβολο της Ουγγαρίας ονομάζεται Turul, και στο μύθο τεκνοποίησε τη μαμά του πρώτου βασιλιά. (απαπα τι ανωμαλίες)
Αν συνεχίσετε τον περίπατο στη γειτονιά θα βγείτε στον πύργο των ψαράδων που λένε ότι πήρε το όνομα του από τους ψαράδες που πουλούσαν την πραμάτεια τους στο μεσαίωνα ή από τους ψαράδες που τον υπερασπίστηκαν. Πάντως ψάρι βρωμάει όπως και να 'χει. Φυσικά τώρα είναι ένα πανάκριβο καφέ με θέα μέσα.
Παραπάνω φένεται στο βάθος ο πύργος των ψαράδων και αυτό που κοιτάνε όλοι με έκπληξη είναι η εκκλησία του Ματίας που είναι ακριβώς πιο πριν. Είναι η πιο γνωστή εκκλησία της πόλης και είναι ξακουστή και την περίτεχνη σκεπή της. Κρίμα που γινόταν ανακαίνιση και δεν μπορούσαμε να μπούμε μέσα. Αν και έχω βαρεθεί το εσωτερικό των καθολικών εκκλησιών. Είναι χλιδάτο, επιβλητικό και το ίδιο γενικά.
Βλέποντας όλους εκείνους τους ανθρώπους εκεί αναρωτιόμουν : Αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο τα χρώματα, τι σκέφτονται όταν παρατηρούν αυτό, γιατί να ταξιδεύουν άραγε; Είναι το ταξίδι η αποφυγή του τόπου μας ή μήπως του εαυτού μας; Η μήπως είναι ο πραγματικός μας εαυτός που βγαίνει από το μάτριξ, από το καταπιεσμένο κλουβάκι της καθημερινότητας; Ένα φύλλο λαμπυρίζει μπροστά μου, ο άνεμος το παίρνει και το αποθέτει μαλακά μπροστά στον πύργο των ψαράδων.
Ένα γκρουπ Ελλήνων περνάει μπροστά μας φασαριόζικα ξεσπώντας σε γέλια και σπάζοντας το μουντό τοπίο και σκέφτομαι "παντού κάνουμε μπαμ ρε γαμώτο"
Την επόμενη μέρα κάναμε βόλτα στο ιστορικό κέντρο και στα παρακμιακά στενά της Βουδαπέστης. Αυτό το παρακμιακό δίνει μια underground υφή που διαποτίζει όλη τη νυχτερινή ζωή. Αν είσαι γκλαμουράτος τύπος δεν θα σ'αρέσει εμένα όμως τα underground μπαρ με ξετρέλαναν. Μου είπαν λοιπόν ότι έπρεπε να πάω οπωσδήποτε στην όπερα και πήγαμε για ξενάγηση γιατί οι παραστάσεις παραήταν ακριβές για μένα. Ο ξεναγός, ένας χαριτωμένος Ούγγρος με απαίσια αγγλική προφορά έκανε τα δυνατά του να μας εξηγήσει πως περνούσε η αριστοκρατία την ώρα της σε αυτό το κτίρια και πόσο σνομπ ήταν. Ανέφερε τόσες φορές την πριγκίπισσα Σίσσυ που πιστέψαμε ότι την είχε ερωτευτεί κρυφά και κρατούσε πορτρέτα της κρυμμένα στο σπίτι του.
"Οι Αυστρία μας έδωσε λεφτά για την οπερα με τον όρο να είναι μικρότερη από τις Βιέννης. Αλλά βέβαια αυτή είναι πιο όμορφη" είναι μια φράση που ξέρει κάθε Ούγγρος και πιθανή αλήθεια.
 |
| Ο βασιλικός εξώστης. Υποκλιθείτε |
Η αυτού μεγαλειότητά της έβλεπε όπερα από αυτόν τον εξώστη. Η πανέμορφή Σίσσυ, που αγαπούσε τόσο τη Βουδαπέστη, που σνόμπαρε ο αξιότιμος άντρας της. Οι επιχρυσωμένοι τοίχοι θα χάιδευαν τον αμφιβληστροειδή της, άραγε θα σκέφτηκε ποτέ για τα τετριμμένα ζητήματα των "κοινών" ανθρώπων; Ποιος ξέρει; (Ήταν ρητορική ερώτηση, ας μην αρχίσει κάνας ιστορικος...)
Έπεται συνέχεια...