H δεύτερη εβδομάδα στο
WWOOF κύλησε με δουλειά αν και είχαμε συνηθίσει πλέον τους ρυθμούς ζωής, ξυπνάω στις 7, κοιμάμαι στις 10, και να σας πω μας φαινόταν καλύτερα γιατί δεν χάνεις τη μέρα σου. Τι να μαζεύουμε μαρούλια, τι φασόλια, τι να φυτεύουμε σαλάτες και τι δεν κάναμε! Όλα αυτά σε εμπνέουν, σε βγάζουν από τη βαρεμάρα σου και σου δίνουν κίνητρο και λες "από δω και πέρα θα ξυπνάω και γω νωρίς" , "θα τρώω σωστό πρωινό", "θα γυμνάζομαι τακτικα", τώρα άμα τα κάνεις μετά την επιστροφή και δεν παρασυρθεις από της αστική λαίλαπα, αυτό είναι άλλο θέμα! Τα παιδιά προσπαθούσαν να μας μιλήσουν όσο μπορούσαν με τα περιορισμένα αγγλικά τους και κυρίως με ιταλικά αλλά λίγα καταλαβαίναμε. Ήταν και ένας άντρας που κάθε φορά που μας έβλεπε ρωτούσε αν ήμασταν καλά, ακόμα κι αν μας είχε δει μόλις πριν πέντε λεπτα. Σκέφτηκα τι θα πει κοινωνικά πρότυπα συμπεριφοράς και ότι τίποτα από αυτές τις βλακείες δεν ίσχυε εκεί και μου άρεσε.
 |
| θερμοκήπειο |
Φυσικά δεν χάναμε την ευκαιρία ενδιάμεσα και το απόγευμα να κάνουμε τις βόλτες μας στην ήσυχη γύρω περιοχή. Ήταν και Αύγουστος και νόμιζες ότι περπατούσες σε ερημωμένα χωριά, αλλα η σιωπή είναι κάτι που υποτιμάμε. Οι ντόπιοι μας κοιτούσαν μάλλον παραξενα γιατί δεν είχαν συνηθίσει τουρίστες σε αυτά τα μέρη. Όμως ήταν παραπάνω από πρόθυμοι να μας βοηθήσουν ακόμα και χωρίς αγγλικά με τη γλώσσα του σώματος και μερικοί έδειχναν περισσό πάθος στην προσπάθεια βοήθειάς μας! Από τα χωριά δεν έλλειπε το κλασικό μεσογειακό και ιταλικό στυλ στενοσόκακου.
Φυσικά δεν άρχισε η ώρα που πήραμε και τα βουνά και αρχίσαμε τις πεζοπορίες. Απέναντι από τη φάρμα υπήρχε ένας λοφος (σχεδον βουνό) που αποφασίσαμε να ανεβούμε. Ή διαδρομή δεν ήταν δύσκολη και περνούσε απο μια κτηνοτροφική μονάδα καθώς και από μια μικρή (για τα δικά τους δεδομένα) εκκλησία. Στο δρόμο συναντήσαμε έναν παππούλη πολύ συμπαθητικό και τον ρωτήσαμε με σπαστα Ιταλικά "Εκκλησία που". Μας έδειξε με το δάχτυλο την κατεύθυνση που πηγαίναμε και πολύ ευγενικά μας χαιρέτησε.
Ένα πολύ συμπαθητικό πράγμα στις καθολικές αυτές εκκλησίες ήταν ότι στο δρόμο που οδηγούσαν σε αυτές υπήρχαν σαν σημαδούρες και οδηγοί πέτρινες πλάκες με τα μαρτύρια του Χριστού. Το βρήκα άκρως ρομαντικό και συμβολικό. Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στην εκκλησία
Η εκκλησία ήταν σχεδόν στην μέση του δρόμου για την κορυφή, όπου ο δρόμος μετά από ένα ξέφωτο γινόταν απότομος (δηλαδή δεν τον αποκαλούσες και δρόμο). Το παρακάτω ξέφωτο το αδικεί η φωτογραφία καθώς φαινόταν το ιδανικό μέρος για περισυλλογή και επαφής με τη φύση. Επίσης ιδανικό για κάμπινγκ, οι σβησμένες φωτιές έκαναν ορατές τις παρουσίες τους.
Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στην κορυφή όπου υπήρχε ένας μεταλλικός πλεγμένος σταυρός να συμβολίσει ότι ο λόφος ήταν ονομασμένος προς τιμήν ενός αγίου.
 |
| θεα απο το λοφο |
|
Τις επόμενες μέρες με επισκέφτηκε ένας τρελός μου φίλος από τη Γερμανία που ήρθε από το Μόναχο με ωτοστόπ μαζί με κάποια φίλη του. Είχαν επαφή με έναν
couchsurfer ντόπιο στον οποίο και κοιμήθηκαν το βράδυ. Τον γνωρίσαμε και εμείς και στο σαββατοκύριακο που μας έμεινε, σαν αλλοπρόσαλη παρέα γυρίσαμε κάποιες περιοχές της Varese με το αυτοκίνητο του Ιταλού που ήταν πολύ βοηθητικό και ευγενικό παιδι. Μας πήγε στον κάμπο των λουλουδιών όπου η θέα ήταν φανταστική, όπως και σε κάποια χωριουδάκια στο βουνό στη δήμο της Βαρέζε που έμοιαζαν σαν εκείνο στην ταινία Chocolat. Ήταν πανέμορφα!
Στο χωριό μου έκανε εντύπωση η προσήλωση των πιστών στις καθολικές παραδόσεις. Έμοιαζαν τόσο θεοσεβούμενοι και καθ' όλη τη διάρκεια παραμονής μου έψαλαν! Όμως το άγαλμα του πάπα στην πλατεία κάθε άλλο παρα φιλικό φαινόταν. Μαμά μου!
Από ένα παράθυρο με θέα! Στο παρακάτω ύψωμα βρήκαμε εκπληκτική θέα της λίμνης και του δάσους!
Δεν παραλείψαμε να περπατήσουμε και εκτός χωριού όπου είδαμε το χωριό από μακριά ανάμεσα στα έλατα. Ήταν το κάτι άλλο!
Σας έπεισα ή οχί; Εγώ πάντως πείστηκα ότι η βόρεια Ιταλία είναι πανέμορφη!!
Ετικέτες εθελοντισμός, Ιταλία, Varese, wwoof
